Gözyaşlarımla düştü insanlık gözlerimden

Kapımızın önünden çalarlar diye kaldırdığımızda paspaslarmızı

Evlerin bereketi bitti

Dilsiz kaldık yalnızlıklarımıza

İşgal etti iyi niyetimizi suskunluk

Kabullenişlerle sürdürdük günleri

Oysa yaşam biz olmaktan ibaretti 

Biz olmak hataları konuşup yeniden şekillendirmekten geçerdi

Korkak , sabırsız ve öfke dolu olduk aniden 

Şimdi herkes yalnız herkes şikayetçi

Yönsüz kalan yanlarımız yıkıntılar halinde karşımızda

Beş para etmeyen yüreklerle yargıladığımız hayat 

İlham meleğimizi koymuyor başucumuza

Şimdi düşen insanlığı kaldırma zamanı yerlerden

İçten gülümsemelerle 

Önce kendimizi gerçekten sevmekle olacak

Mutlulukla nikah hepimize düşer

İçimizdeki insanı keşif zamanı 

Bol şans …. 

çetrefilli :)